Gdy poznałyśmy się z Marysią w internecie, około 2007 roku, w czasach, gdy obie pisałyśmy twórcze blogi, zrodziło się w nas pragnienie stworzenia czegoś wspólnie. Gdy w końcu w 2018 roku spotkałyśmy się „na żywo” i zobaczyłam jej akwarelowe portrety rodzinne, malowane z niezwykłą czułością, oddające ulotność chwili, pomyślałam, że można potraktować je jak fotografie i oprawić w kolory, faktury i wzory, tworząc coś na kształt albumu scrapbookingowego.

Na początku pomyślałyśmy o czymś bardzo osobistym, dla nas i dla naszych dzieci.

Zastanawiając się nad tekstem, który mógłby się w takim albumie pojawić, przypomniałam sobie o słowach, które zapisałam na jednej z moich prac, zrobionej tuż po narodzinach mojego drugiego dziecka, pierwszego syna. To był swego rodzaju list- przesłanie dla mojego maleńkiego, chorowitego synka, o którego bardzo się bałam i którego chciałam chronić i obdarować wszystkim, co najlepsze. Towarzyszyły mi wtedy także myśli o tym, czym powinny (i czy w ogóle powinny) różnić się moje „działania wychowawcze”, a zatem także słowa, które wypowiadam wobec syna, od tych kierowanych ku starszej córeczce. Echo tamtych rozważań pobrzmiewa w tekście, który znalazł się w tej książce. Z tego też powodu, oraz dlatego, że bohaterami akwarelowych migawek Marysi są jej synowie, książka, którą stworzyłyśmy opowiada o mamie i synu. Jednak jako mama córek mogę powiedzieć, że to, co w niej zawarłyśmy, jest bardzo uniwersalnym, macierzyńskim doświadczeniem.

Jest to bowiem książka o stawaniu się mamą, o uczeniu się siebie w nowej relacji z dzieckiem, o rodzeniu się więzi i miłości wśród wielu różnych, także trudnych emocji. Stworzyłyśmy książkę- zaproszenie do poszukiwania swojej drogi i własnego głosu w macierzyństwie.

Gdy zaczęłyśmy prace nad naszym wspólnym przedsięwzięciem naprawdę nie wiedziałyśmy, gdzie nas to zaprowadzi. Ale podjęłyśmy wyzwanie i proces powstawania książki dokumentowałyśmy i publikowałyśmy na Instagramie pod #drogaspełnianiamarzeń

Pracować razem w naszym przypadku oznaczało pracować na odległość i nigdy w jednym czasie. Marysia malowała na Śląsku wieczorami i nocami, a Agnieszka na Mazowszu w chaosie dnia na stole w salonie układała, cięła, darła i kleiła. Efekt zawsze był niespodzianką dla nas obu.

Zaczęłyśmy bez żadnych konkretnych założeń, od eksperymentów, twórczej pracy bez planu. Potem przyplątały się znane wszystkim nam smutki i niepokoje, ale później znów się spotkałyśmy i wstąpiła w nas nowa nadzieja.

Pierwsze kolaże powstały w kwietniu 2020 roku, ostatnie dwa, w tym ten z okładki w marcu 2021. Większość portretów, które znalazły się w książce Marysia namalowała właśnie w tym czasie, na podstawie zdjęć własnych i nadsyłanych przez Agnieszkę.

Wszystkie kolaże Agnieszki to analogowe prace, do których wykorzystała malowane i klejone z gazetowych i książkowych wycinków papiery, samodzielnie farbowane tkaniny, koronki i serwetki, suszone kwiaty i całkiem świeże rośliny (na przykład natkę pietruszki ;), korę brzozy, muszelki. Wszystko w rzeczywistości jest trójwymiarowe, co starała się oddać, robiąc im zdjęcia.